Ik kreeg onlangs een pijnlijk kadootje in de vorm van een gesprek. Pijnlijk omdat het me raakte in alles waar ik voor sta en een kadootje omdat het me dichterbij bracht naar waarom ik doe wat ik doe.
In een brillenwinkel raak ik aan de praat met de dame die mijn brilpootjes rechtzet. Haar collega herkent mij uit de krant. Het gaat al snel over de verkiezingen. De dame die mij helpt vertelt dat ze al jaren niet meer stemt, omdat ze geen enkel vertrouwen heeft in de politiek. Allemaal oplichters wat haar betreft, ze zitten er vooral voor hun eigen belang. Ik weet dat een grote groep mensen zo denkt, maar als iemand dit tegen je zegt terwijl ze je bril van je hoofd pakt, komt het flink binnen. Ik vind het niet zo fijn dat u mij een oplichter noemt, wil ik reageren. Maar ik hou me in.
‘Wat vind jij belangrijk?’
Dat hoor ik helaas vaker, is mijn antwoord. Ik vraag haar wat ze een belangrijk politiek thema vindt en wat ze zou willen dat politici anders doen. Stilte. ‘Wat vind jij belangrijk?’, is haar reactie. En terwijl haar collega’s dichterbij komen staan, realiseer ik me ongemakkelijk dat ik in een campagne gesprek ben beland. En dat mijn strak voorbereide campagneboodschap met woorden als ‘inclusieve samenleving’ en ‘ervaringsdeskundige’ hier niet zal aanslaan. Wat nu?
Ik moet toch wat zeggen, dus zeg ik wat spontaan in mij opkomt. Zoals ik het voel en zie. Dat er veel mensen zijn die altijd onnodig harder moeten knokken dan anderen. Dat dit mij raakt, ook omdat ik het zelf zo goed ken. We hebben heel veel goede dingen in Nederland, maar als er iets tegenzit werkt het systeem eerder tegen dan mee. Dat ken ik zelf ook en kom ik nog bijna dagelijks tegen door het gebruik van mijn rolstoel, hulp die ik nodig heb en alle instanties waar ik mee te maken heb. Voor mensen die dit zo ervaren, die zich niet gehoord voelen en elke dag weer opnieuw moeten knokken om gewoon mee te kunnen doen, voor die mensen wil ik de Tweede Kamer in.
Bijzonder moment
Met mijn gepoetste bril in haar handen kijkt ze mij aan. ‘Mooi, dat vind ik ook belangrijk’. Ze zet de bril op mijn neus. ‘Dankjewel, misschien ga ik dit keer toch stemmen.’
We bedanken elkaar voor het gesprek en ik rij de winkel uit. Blij verrast en ook onthutst. Dit is het enige wat mensen nodig hebben. Een oprecht verhaal. Echt contact. Het gevoel dat iemand jou hoort en voor je opkomt. Ik wist het, maar nu voel ik het. Dank voor dit bijzondere moment.