“April ik ga je echt missen. Voorwaarts in de strijd. En dank voor je mooie foto’s.” Dat was het WhatsApp berichtje dat ik kreeg van Jan Troost, toen bekend werd dat hij nog maar een paar dagen te leven had.
Humor
Later op de avond hebben we nog een mooi WhatsApp gesprek gevoerd. Over de dood, angst en het moeten achterlaten van je meest dierbaren. Met humor ook. De afgelopen weken voelde elk moment van contact – het bezoek bij hem thuis, zijn prematoriumparty, een kort telefoontje of berichtjes via de WhatsApp – als een waardevol cadeau. Steeds wetende dat dit de laatste keer kon zijn geweest.
Definitief
Totdat hij gisteren zijn telefoon uitzette, hebben we contact gehouden. Vandaag was hij de hele dag in mijn gedachten. Het is gek, en moeilijk te bevatten, dat je weet op welk tijdstip iemand deze dag zal gaan overlijden. Definitief ook. Toch is het nu zo ver. Zijn overlijden is bekendgemaakt.
Superteam
Ondanks dat we elkaar soms langere tijd niet zagen of spraken, was er een sterke band. Dezelfde missie. Herkenning. Gedeelde ervaringen. En een groot gemeenschappelijk netwerk. Altijd kwamen we elkaar weer ergens tegen. Op zo’n moment waarop vereende kracht nodig was. Waarop we elk vanuit onze eigen rol en kwaliteiten elkaar feilloos aanvoelden en aanvulden om iets in beweging te zetten. Lokaal of landelijk. Bijna ongemerkt waren we een superteam.
Voorwaarts
Lieve Jan, zoals jij vroeg: we gaan voorwaarts. Naar een inclusievere samenleving. We blijven bestuurders, ambtenaren en politici inspireren en ondersteunen bij de uitvoering van het VN-verdrag Handicap. We blijven de leidende principes van echt inclusief denken en doen uitdragen en toelichten. We blijven gesprekken voeren die leiden tot inzicht en begrip voor elkaar.
Dag Jan.